مورن (Mürren)، یک روستای قرون وسطایی در سوئیس است که تا همین چند سال پیش تقریبا هیچ ارتباطی با دنیای بیرون از خود نداشت؛ اما حالا شیب‌دارترین تله‌کابین جهان، مسافران را به این روستای ۴۳۰ نفری می‌برد.
خبرنگار BBC پس از سفر به این روستای عجیب، شرایط آن را تشریح کرده است. در این گزارش آمده که مورن روستایی در سوئیس است که قدمت آن به قرن سیزدهم برمی‌گردد. این روستا که پر از کلبه‌های سنگی و چوبی است، روی یک تپه طبیعی در دامنه قله شیلتهورن (Schilthorn؛ ۲۹۷۰ متر) و مشرف به روستای لاوتربرونن (Lauterbrunnen) قرار دارد. نکته جالب اینکه مهندسان هیچ‌گاه نتوانستند این روستا را به دلیل موقعیت منحصربه‌فردش با جاده به دنیای بیرون وصل کنند.
فهرست مطالب
- دسترسی به روستای مورن
- زندگی مردم بومی در روستای مورن
- هتل‌ها و جاذبه‌های روستای مورن
- تفریحات زمستانی در روستای مورن
- تفریحات تابستانی در روستای مورن
- تفریحات خانوادگی در روستای مورن
کپی لینک
دسترسی به روستای مورن
در یک روز سرد از دسامبر ۲۰۲۴، در ژنو سوار قطار شدم تا یک سفر سه ساعته به مقصد لاوتربرونن را شروع کنم. لاوتربرونن روستایی در منطقه آلپ و میان شهر اینترلاکن و رشته‌کوه یونگفراو در مرکز سوئیس است. وقتی به آنجا رسیدم خودم را در آستانه ورود به روستای کوهستانی مورن دیدم که هیچ خودرویی در آن وجود ندارد.
در کل تاریخ مورن، اهالی روستای مورن مجبور بودند برای تهیه مایحتاج زندگی خود با قاطر به پایین دره بروند و دوباره سه ساعت این مسیر را به سمت بالا برگردند. در سال ۱۸۹۱ با ساخت یک راه‌آهن باریک، اوضاع کمی بهتر شد. این راه‌آهن، مورن را به روستای کوهستانی گروچ‌آلپ (Grutschalp) و یک ایستگاه قطار کابلی که به لاوتربرونن می‌رسید، متصل می‌کرد. در سال ۱۹۶۵، یک تله‌کابین تک مسیره هم راه‌اندازی شد که ساکنان را به روستای بدون خودروی دیگری به نام گیملوالد (Gimmelwald) در بالای دره می‌برد.
عکاس: نامشخص / www.bbc.comاما روزی که من به آنجا رسیدم، این روستا که در ارتفاع ۱,۶۳۸ متری در منطقه برنیز اوبرلند (Bernese Oberland) قرار دارد، با افتتاح شیب‌دارترین تله‌کابین جهان «شیتهورن‌بان» (Schilthornbahn) مستقیم به دره پایین و دنیای بیرون متصل شد. همچنین این تله‌کابین مسافران را تنها در طی چهار دقیقه، ۷۷۵ متر بالا می‌برد. وقتی سوار این تله‌کابین شوید، تماشایی‌ترین مناظر آلپ سوئیس را خواهید دید.
اجازه دهید از ادامه سفر برای شما گویم. پس از اینکه به پارکینگ رسیدم، سوار کابین شیشه‌ای این تله‌کابین شدم تا با گذر از صخره‌ها به روستای مورن برسم. سفر با این تله‌کابین آن‌چنان نرم و بی‌صدا بود که حتی شیب بسیار زیاد آن را که به‌طور دقیق ۱۵۹٫۴ درصد است، متوجه نشدم تا وقتی‌که گوش‌هایم کیپ شد. شاید جالب باشد بدانید که رکورد شیب‌دارترین تله‌کابین دنیا تا قبل از این متعلق به تله‌کابین لئون اسکای لیفت (Loen Skylift) با شیب ۱۳۳ درصد در نروژ بود.
کپی لینک
زندگی مردم بومی در روستای مورن
«مایکل آبگلن»، که یکی از اهالی بومی مورِن است، می‌گوید:
برای بسیاری از افراد مدرسه رفتن با تله‌کابین احتمالا عجیب است؛ اما برای من یک کار معمول هر روزه بود. نیازی نیست برای تامین نیازهای اولیه از مورِن خارج شویم؛ اما برای معاینات پزشکی و آرایشگاه رفتن باید به پایین صخره برویم؛ یعنی جایی که بسیاری از ما ماشین‌هایمان را پارک کرده‌ایم.
آبگلن می‌گوید:
این روستا ساکنان کمی دارد و وقتی مثل من در اینجا بزرگ شده باشید، تقریبا همه را می‌شناسید و به همین دلیل همه با هم احساس صمیمیت دارند؛ البته بعضی مسافران هم مثل بومیان هستند چون هر سال به مورن می‌آیند.
عکاس: نامشخص / www.bbc.comکپی لینک
هتل‌ها و جاذبه‌های روستای مورن
پس از ورود به هتل «آلپنرو» (Hotel Alpenruh) وارد بالکن شدم و یک منظره ۳۶۰ درجه شگفت‌انگیز از قله‌های آیگر (Eiger)، مونک (Monch) و یونگفراو را دیدم و خیلی زود فهمیدم که بهترین راه گشت‌وگذار در این روستای کوچک و بدون خودرو، پیاده‌روی است.
خیابان‌های مورِن پر از مهمان‌سراهای دنج و رستوران‌های روستایی هستند که در آن‌ها می‌توانید پنیرهای آلپی و سوسیس خشک‌شده را امتحان کنید. از مغازه‌های سوغاتی فروشی هم می‌توانید کارت‌پستال، شکلات‌های سوئیسی، ساعت‌های کوکو و زنگوله گاو بخرید. یکی از نمادهای اصلی روستا، «هتل مورِن پالاس» (Hotel Mürren Palace) است که در سال ۱۸۷۴ ساخته شده است و به‌عنوان «اولین کاخ سوئیس» شناخته می‌شود. این هتل تاکنون میزبان اسکی‌بازان و بازیگران معروف هالیوود بوده است. در این هتل یک سالن رقص باشکوه هم وجود دارد که محل تجمع اشراف‌زادگان در قرن بیستم بوده است.
کپی لینک
تفریحات زمستانی در روستای مورن
بااینکه مورِن خیلی کوچک است، اما یک قطب مهم برای ورزش‌های زمستانی به‌حساب می‌آید. این روستای آرام که سکونت‌گاه مردم والزر بود، در اواخر قرن نوزدهم توسط اسکی‌بازان بریتانیایی معروف شد.
«برنارد لَن»، یکی از اهالی روستا که خود را یک اسکی‌باز حرفه‌ای می‌داند، می‌گوید:
پدربزرگ پدربزرگم، هنری لَن، اولین بار در دهه ۱۸۹۰ به مورِن آمد و وقتی از زیبایی‌های آن شگفت‌زده شد، گردشگران بریتانیایی را به اینجا آورد تا سه قله باشکوه آیگر، مونک و یونگفراو را ببینند. بعدها، پدربزرگ کوهنوردم، آرنولد لَن و همسرش میبل اینجا ساکن شدند. در سال ۱۹۲۲، آرنولد اولین مسابقه اسلالوم جهان را پایه‌گذاری کرد. میبل و گروهی از بانوان بریتانیایی نیز باشگاه اسکی بانوان را در اینجا بنا نهادند.
عکاس: نامشخص / www.bbc.comورود آرنولد به این منطقه باعث شکل‌گیری باشگاه اسکی «کان‌داهار» (Kandahar Ski Club) در سال ۱۹۲۴ و افتتاح اولین مدرسه اسکی کشور در مورِن در سال ۱۹۳۰ شد. سال بعد، در فوریه ۱۹۳۱، نخستین رقابت‌های جهانی اسکی آلپاین نیز در همین شهر کوچک برگزار شد.
نزدیک به یک قرن بعد، کوه‌های اطراف به یک پیست اسکی ۵۴ کیلومتری تبدیل شدند. این کوه‌ها با تله‌کابین، قطار کابلی و تله‌سیژ به هم متصل شده‌اند. وقتی شرایط به لحاظ بارش برف مساعد باشد، می‌توان از قله شیتهورن تا کف دره در لاوتربرونن حدود ۱۶ کیلومتر اسکی کرد.
«آلن رمزی» اسکاتلندی که بیش از ۲۵ سال است در این روستا زندگی می‌کند و از برگزارکنندگان مسابقه بین‌المللی اینفرنو (International Inferno؛ بزرگ‌ترین مسابقه اسکی آماتور جهان) محسوب می‌شود، می‌گوید:
نوشیدن قهوه در قله و اسکی با خانواده و دوستان، کارهایی هستند که من برای گذراندن روزهای زمستانی در مورِن انجام می‌دهم.
کپی لینک
تفریحات تابستانی در روستای مورن
به گفته محلی‌ها جذابیت‌های مورِن فقط به اسکی کردن ختم نمی‌شود. از ژوئن تا سپتامبر، این منطقه به یکی از محبوب‌ترین مراکز برای پاراگلایدرسواری تبدیل می‌شود. کافی است تصور کنید که دریاچه‌های فیروزه‌ای و بیش از ۷۰ آبشار را از میان صخره‌های سربه‌فلک‌کشیده خواهید دید. علاوه بر این می‌توانید تپه‌های سرسبز و پوشیده از گل یا مراتعی که گوسفندان در آن چرا می‌کنند را ببینید.
«بلیندا بوهلر»، دونده مسیرهای کوهستانی و یکی از بومیان مورِن می‌گوید:
کوه‌های این منطقه مثل بومی هستند که مدام تغییر می‌کنند. در زمستان، ردایی سفید بر تن دارند. با رفتن زمستان، بوی بهار را حس می‌کنید. زمین که گرم می‌شود، شکوفه‌ها ظاهر می‌شوند و مراتع پر از گل می‌شوند. در تابستان، با گرم‌تر شدن هوا دوباره حال‌وهوایشان عوض می‌شود.
عکاس: نامشخص / www.bbc.comبوهلر به کسانی که خارج از فصل اسکی به این منطقه می‌آیند، توصیه می‌کند:
بروید در دل طبیعت و پیاده‌روی کنید. لازم نیست زیاد راه بروید، فقط کافی است در طبیعت قدم بگذارید تا یک زیبایی تمام‌عیار را ببینید. هوا بسیار پاک و تازه است. من در مورِن بزرگ شده‌ام؛ اما همیشه به خودم می‌گویم که یک گردشگر بومی‌ام، چون هنوز هم در حین پیاده‌روی توقف می‌کنم تا عکس بگیرم. چیزی که در مسیرها حس می‌کنم، می‌بینم و می‌شنوم به معنای واقعی غیرقابل‌توصیف است!
کپی لینک
تفریحات خانوادگی در روستای مورن
همسر برنارد، جولیا لَن که راهنمای گروه‌های پیاده‌روی خانوادگی و بانوان در مورن است، می‌گوید:
مردم فقط برای خرید یا بازدید از جاهای دیدنی به اینجا نمی‌آیند، بلکه برای تجربه زندگی با اسکی کردن، پیاده‌روی یا کارهای خیلی ساده‌تر مثل تماشای مناظر بی‌نظیر یا آبتنی در چشمه‌ها و دریاچه بکر گراسیلی (Grauseeli lake) به اینجا می‌آیند.
به توصیه رمزی، تصمیم گرفتم یکی از کارهای لذت‌بخش در این روستا را تجربه کنم. پس یک سورتمه چوبی از فروشگاه «اینتراسپورت» اجاره کردم، سوار قطار کابلی شدم و به ایستگاه آلمندهبول (Allmendhubel) رفتم (نقطه شروع مسیر سورتمه‌سواری معروف سه‌کیلومتری «باب چِیس» (Bob Chase) در فیلم جیمز باند ۱۹۶۹). بعد از چند دور تمرین کردن، با لبخندی کودکانه و احساس شگفت‌زدگی، از سراشیبی‌های نرم و برفی دره و از میان درختان کاج و خانه‌های ییلاقی پایین رفتم.
بوهلر می‌گوید:
وقتی بچه بودم و در مورِن بزرگ می‌شدم، نمی‌دانستم چقدر خوش‌شانس هستم، چون همه‌چیز برایم عادی بود. در نوجوانی حس می‌کردم روستا خیلی کوچک و محدود است؛ اما بعد از کمی سفر و بازگشت به مورِن، دوباره عاشقش شدم. حالا وقتی اینجا بیدار می‌شوم، اغلب اوقات نمی‌دانم در وصف زیبایی آن چه بگویم. توصیف مورِن سخت است، چون هیچ واژه‌ای حق مطلب را ادا نمی‌کند. اینجا جایی است که باید با حس کردن تجربه‌اش کنید.
من تنها بعد از دو روز اقامت در مورِن، فکر می‌کنم می‌دانم او درباره چه چیزی حرف می‌زند.
عکاس: نامشخص / www.bbc.comآیا تجربه‌ای از اقامت یا سفر به این دهکده بدون خودرو دارید؟ آیا جای دیگری را می‌شناسید که هیچ خودرویی در آن نباشد؟ لطفا اطلاعات و نظراتتان را با ما و دیگر کاربران کجارو به اشتراک بگذارید.
منبع عکس: www.bbc.com؛ عکاس: نامشخص